සිද්ධිය මෙසේයි.
දෙදෙනා රජයේ රැකියාවක නිරත අඹු සැමි යුවළකි.
වයස අවුරුද්දක පමණ ළදරුවකු සිටීම නිසා දරුවා බලාගැනීමට මෙහෙකාරියක් ද ඔවුන් සමග විසුවාය. රැකියාවට යාමේ පහසුව තකා ඔවුහු නගරයේ කුලි නිවෙසක පදිංචියට ගියේ වසරකට පමණ පෙරදීය. නිවෙස කුලියට ලබා දුන්න ද නිවසේ හිමිකරු නිවෙසට යන එන්නන් පිළිබඳ සිටියේ දැඩි විමසිල්ලෙනි. නිවෙසට පිටතින් කවුරුන් හෝ පැමිණියේ නම් ඔවුන් පිළිබඳ විමසීමට ද හෙතෙම අමතක නොකළේය.
දුර බැහැර පිහිටි ගම්මානයක ජීවත්වූ පිරිමියාගේ මව හා පියා පසුගිය දිනක මෙම නිවෙසට පැමිණියේ නගරයේ මහ රෝහලේ පැවැත්වෙන සායනයකින් ප්රතිකාර ගෙන තම පුතාගේ නිවෙසේ දින කීපයක් රැඳී සිටිමින් ඔවුන්ගේ දුක සැපද විමසා යන්නටය.
මෙම අමුත්තන් පිළිබඳ විමසිල්ලෙන් සිටි කුලීකරු සවස් යාමයේ අඹු සැමි යුවළ රැකියාව නිම වී නිවෙසට එන තුරු බලා හිඳ ඔවුන් අමතමින් කියා සිටියේ එදින රාත්රියේම කුලී නිවෙසින් පිටව යන ලෙසය.
ඊට හේතුව විමසද්දී ඔහු පවසා සිටියේ නිවෙසේ සංඛ්යාව වැඩිවත්ම නිවසේ වැසිකිළි වළ පිරීයාම තමුන්ට ගැටලුවක් වන බැවින් මෙම තීරණය ගත් බවකි.
කෙසේ හෝ පසුදිනම තම මාපියන් නිවෙස් බලා පිටත් කළ ද කුලිකරුගෙන් ඔවුන්ට සමාවක් නොලැබිණි.
අවසානයේ දී අඹුසැමි යුවළ තවත් දින දෙක තුනක් ඇතුළත නව නිවසක් සොයාගෙන වසරකටත් වැඩි කලක් සිටි පැරණි කුලි නිවෙසින් පිටව ගියේ තම ආයතනයේ සේවක පිරිසකගේ ද සහාය ඇතිවය.
